Op naar Sydney

En toen was het zover... Na eigenlijk niet zo’n hele lange, maar wel hectische voorbereiding ging ik op weg naar Sydney. Om er zeker van te zijn wat me te wachten stond qua overbagage, heb ik op de bewuste zondagmorgen nog even KLM gebeld hoe het precies zat. Of een koffer nu te zwaar was of ik checkte een extra koffer in, het maakte niet uit, ik betaalde hoe dan ook 100 euro extra. Nou dan werd het dus een extra koffer. Dan kreeg ik ten minste wel alles mee. Uiteindelijk had ik dus twee koffers, eentje die te zwaar was, een andere die te licht was, maar samen zaten ze ruim onder het gewicht van 2x23=46 kilo.

Zodra we op het vliegveld aankwam en ik ging inchecken, bleek het echter dat elke koffer niet meer dan 23 kilo mocht wegen. Omdat het zware koffer echt niet onder het gewicht van 23 kilo was te krijgen, moest het kleine koffertje dus mee als handbagage. Dus toen kwam het: ongeveer 10 keer hebben we met de koffers en tas gewogen om te zorgen dat mijn handbagage niet boven de 12 kilo kwam. Dat is best lastig met een laptop die al 3 kilo weegt en dan heb je het gewicht van de tas en het koffertje zelf er ook al standaard bij. Uiteindelijk is het gelukt, maar wel met de bijbehorende taferelen als op je koffer gaan zitten enz.

Na enige frustratie en daarna de nodige ontspanning, was toen het moment daar om afscheid te nemen. De clichés zijn bekend, maar het was dus erg moeilijk. Niet alleen op het vliegveld zelf, maar de 2 dagen (ongeveer, door die tijdsverschillen liggen de definities een beetje gek, denk ik) erna waren ook niet altijd even leuk.

Het eerste deel van mijn vlucht ging op zich goed, al vond ik het ook erg moeilijk. Ik kon maar weinig eten en slapen viel ook een beetje tegen. Toen ik in Shanghai aankwam bleek het dat ik mijn koffer toch op moest halen (waarschijnlijk omdat ik 10 uur overstap tijd had). Dat betekende dat ik eigenlijk de hele dag met mijn koffer zou zitten. Ik ben gaan vragen of ik de koffer alvast kon inchecken, maar de vrouw beweerde dat dat niet kon. Dus wat moest ik nu, want ik kon nog niet eens naar de WC als ik alle bagage in het zicht moest houden. Uiteindelijk heb ik voor rond 5 euro mijn koffer 8 uur op laten bergen.

Ik voelde me niet lekker (moe en misselijk) en qua tijd vond ik het ook net te krap en daarom ben ik uiteindelijk dus niet meer Shanghai in gegaan. Ik was zo moe dat ik (zoals je wel vaker ziet op vliegvelden) op een bank heb geslapen, hangend op mijn spullen. Nadat ik dus 7 uur had gewacht, ging ik aan de nieuwe persoon even vragen of ik mijn koffer al kon inleveren. Die zei dat dat gewoon kon... Ik had al zo’n vermoeden dat die andere het goed had. Hoe dan ook, ik ben mijn koffer weer op gaan halen, heb ingecheckt en ging door de douane. Er was me ook verteld dat ik er alleen achter de douane internet was. Dat klopte, alleen kreeg je een SMS met een wachtwoord dat je nodig had. Maar mijn telefoon deed het nog altijd niet (net als in Ibiza), dus geen internet. Wel kwam ik er na een tijd achter hoe mijn telefoon het weer wel deed, dus eindelijk had ik weer contact met het thuisfront, helaas bleef het internet wel weigeren.

De tweede helft van de vlucht ging ietwat beter dan de vorige. Mijn eten was nog altijd rampzalig, maar ik heb wel zeker iets van 5 uur kunnen slapen (van de 10 uur durende vlucht). Toen ik in Sydney aankwam ging alles eigenlijk heel goed. Ik vond na vragen al snel de man die de shuttle bus regelde voor naar het hostel. (De eerste man die ik vroeg kon alleen limo’s regelen, dat vond ik nou weer een beetje te :P.)

Ik zal het hier nu maar even bij laten, maar de volgende keer zal ik vertellen wat ik in het hostel aantrof...